Aangeslagen
vanmorgen liep ik fluitend
langs een huis van rouw
een bezoekster parkeerde
ontmoette op het looppad
de bezochte en binnen
de omstrengelende armen
zag ik lichamen schokken
als versmolten in verdriet
en onmacht, radeloosheid
als onbedoeld getuige
keek ik een andere kant op
en floot niet meer
rauwe werkelijkheid is
niet in woorden te vangen
tijd heelt hier niet, verzacht
hooguit; er voor elkaar zijn,
en erbij zitten kan troosten
en delen in hulpeloosheid
een aanraking, zwijgen of
meehuilen kunnen goed doen
bij het draagbaar maken
van levenslang gemis
©Ton van Leijen
Heb je een tip of opmerking? Mail onze redactie via info@locomediagroep.nl.